دانایی بهشت

دلنوشت :

دانایی بهشت است وجهل ، جهنم.

دانایی بهشت . . . 

جهنم تاریک بود، جهنم سیاه بود. جهنم نورنداشت،

شیطان هر روز صبح از جهنم بیرون می آمد و مشت مشت با خودش تاریکی می آورد.و آن را روی آدمها می پاشید و خوشحال بود،اما بیش از هر چیز،خورشید آزارش می داد...

خورشید،تاریکی را می شست،می برد و شیطان برای آوردن تاریکی،هی راه بین جهنم و روز را می رفت و بر می گشت،و این خسته اش کرده بود.شیطان روز را نفرین می کرد.روز را که راه را از چاه نشان میداد و دیو را از آدم.

شیطان با خودش می گفت:کاش تاریکی آنقدر بزرگ بود که می شد روز را و نور را و خورشید را در آن پیچید یا کاش...

و اینجا بود که شیطان نابینایی را کشف کرد،کاش مردم نابینا می شدند. نابینایی ابتدای گم شدن است

و گم شدن ابتدای جهنم.

اما شیطان چه طور می توانست همه را نابینا کند؟!

این همه چشم را چطور می شد از مردم گرفت؟

شیطان رفت همه جهنم را گشت و از ته ته جهنم

جهل را پیدا کرد.

جهل را با خود به جهان آورد .جهل،جوهر جهنم بود.

حالا هر صبح شیطان از جهنم می آید و به جای تاریکی،جهل روی سر مردم می ریزد و جهل،تاریکی غلیظی است که دیگر هر خورشیدی از پس اش بر نمی آید.

چشم داریم و هوا روشن است اما راه را از چاه تشخیص نمی دهیم.چشم داریم و هوا روشن است اما دیو را از آدم نمی شناسیم.

وای از گرسنگی و برهنگی و گم شدگی.

خدایا ،گرسنه ایم ،،دانایی را غذایمان کن.

خدایا ،برهنه ایم ،،دانایی را لباسمان کن.

خدایا ،گم شده ایم ،،دانایی را چراغمان کن.

حکیمان گفته اند:دانایی بهشت است وجهل،جهنم.

         خدایا،اما به ما بگو از جهنم تا بهشت دانایی،چندسال نوری،رنج و سعی و صبوری لازم است؟!